The passing of my niece Niña Daniela is not easy to accept but knowing that she is now with God, it somehow eases the pain... Every time I hear the song Together Again by Janet Jackson I couldn't help but cry because of it's message... Kahit na ilang ulit pa ito patugtugin and despite the melody which is upbeat at hindi pang-emote, nakakaiyak pa din kapag inintindi mo talaga iyong message nung kanta... So I just want to share it to you guys and I hope that this song will become an inspiration din para sa mga mahal ninyo sa buhay na bumalik na sa arms ni GOD...
There are times when I look above and beyond
There are times when I feel your love around me baby
I'll never forget ma baby
When I feel that I don't belong
Draw my strength
From the words when you said
Hey it's about you baby
Look deeper inside you baby
Dream about us together again
When I want us together again baby
I know we'll be together again 'cause
Everywhere I go
Every smile I see
I know you are there
Smilin' back at me
Dancin' in moonlight
I know you are free
Cuz' I can see your star
Shinin' down on me
Always been a true angel to me
Now above
I can't wait for you to wrap your wings around me baby
Wrap them around me baby
Sometimes hear you whisperin'
No more pain
No worries will you ever see now baby
I'm so happy for ma baby
There are times when I look above and beyond
There are times when I feel you smile upon me baby
I'll never forget ma baby
What'll I give just to hold you close
As on earth
In heaven we will be together baby
Together again ma baby
Everywhere I go
Every smile I see
I know you are there
Smilin' back at me
Dancin' in moonlight
I know you are free
Cuz' I can see your star
Shinin' down on me
Lunes, Setyembre 19, 2011
Huwebes, Setyembre 15, 2011
My Angel
AUGUST 22, 2011 was the day that changed my life forever... The day when the most precious girl in my life, my niece Nin-nin went back to her Creator... It's hard, it's painful. I was in denial then... It was exactly 6:20 am when she said goodnight to all of us... I couldn't explain the pain, I even questioned God why do we need to pray when he does not answer it? All of us were in grief and the most painful part for me was after three hours that she's laying lifeless in the bed I didn't have the strength to see her, I didn't want to see her dead but because I love her so much I entered the ICU, I kissed her and said: "Goodnight Nining ko, I love you!" I was planning to stay there just to be with her for the last time but I could not bear the pain. I ran out and cry my heart out.
Fast forward, a lot of people visited her during her wake. I was wondering where are these people coming from and how they've met my niece. Everybody has their own anecdote on how bibo she was when she was still alive. Aside from her immediate family, one of the most affected people was Nanay Pacing. Both her siblings died, she didn't cry. Only Nina made her cry. When she cooks, she was there. When she's gardening, Nina was there. When she's doing something, Nina was there so how can she not cry when Nina was almost her shadow? Few months ago, I made Nina an account on Facebook. When she died and I visited her account, I cry every time I read those messages on her Wall most especially the post of Mommy Rebing and Daddy Rupy who loved Nina so much. Before they left in April, they made bilin that we should take care of Nina because they loved her so much and that she always make them happy with her actions. That only shows how much she was loved by the people around her. At least during her five years of stay with us, she was able to experienced to be loved. I want to thank Nina for everything, for giving us the joy and inspiration.
As I was reminiscing, I remember that I even questioned God about Nina's death. When I prayed, I asked Him to heal her. To ease her from pain. I was wrong when I said that he doesn't care about my prayer. He did not only heal our baby but he also gave her an everlasting life. No more pain. No more sadness. No more hunger. The signs that Nina showed to us somehow eases the pain because those are manifestations that she is happy now with God. That she is an ANGEL. So my baby I can't wait for your wings to wrap around me baby. We missed you so much! We love you and you will always be in our hearts.
As I was reminiscing, I remember that I even questioned God about Nina's death. When I prayed, I asked Him to heal her. To ease her from pain. I was wrong when I said that he doesn't care about my prayer. He did not only heal our baby but he also gave her an everlasting life. No more pain. No more sadness. No more hunger. The signs that Nina showed to us somehow eases the pain because those are manifestations that she is happy now with God. That she is an ANGEL. So my baby I can't wait for your wings to wrap around me baby. We missed you so much! We love you and you will always be in our hearts.
Huwebes, Abril 14, 2011
ANONG NANGYARI?
April 14, 4:30 PM. Nasa ilalim kami ng puno nakaupo ng mga Auntie at Uncle ko ng hinatid ng pinsan kong si Itang ang isa kong batang pinsan na si Yanang (Alyana). Nagulat kaming lahat sa nakita naming hitsura ng bata, maiiyak ka sa awa at halos di ka makapaniwala kasi wala pang isang oras mula nung huli naming makita na ang sigla niya at nakikipaglaro pa sa iba niyang mga pinsan pero nung idating siya sa amin ay nakangiwi na ang bibig niya sa left side, tumutulo ang laway at nakatingin lang sa iisang direksiyon ang kaniyang mga mata. Shocked kaming lahat at hindi namin siya makausap. Hindi namin alam ang aming gagawin kung itatakbo ba namin agad sa ospital pero may nagsabi na malamang nabati daw ito ng multo. Hindi na kami nagdalawang-isip ng Nanay ko, binuhat ko siya sa tricycle at pinunta sa isang faith healer sa Sobol. Kahit inaatake na ako ng nerbiyos kapag mahal mo sa buhay ang nakataya hindi ko na iniisip ang sarili ko. Habang nasa daan kami, wala pa ring pagbabago ang kaniyang hitsura, napansin naming lalo pa itong lumala kasi ang kaniyang mga kamay na nakakuyom ay naninigas na pati ang kaniyang mga paa. Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng lakas ng loob pero nilakasan ko ang loob ko at kinakausap namin ang bata. Nung nakarating kami sa bahay ng albularyo, hindi ko alam kung bakit halos hindi ko na mabuhat at maibaba ng tricycle ang pinsan ko samantalang lagi ko naman siyang binubuhat kapag kunukulit ko silang magpipinsan. Nagpapatulong na ako sa Nanay ko kasi para na akong bumubuhat ng isang matanda sa bigat ng pinsan kong 5-years old. Sa sobrang nerbiyos ko ay hindi ko alam kung paano ko siya nabuhat at naitakbo ko pa sa bahay ng albularyo. Pagkagulat ang reaksiyon ng lahat ng dinatnan namin doon at ng dasalan siya ay bigla siyang nagsuka ng nagsuka. Napakarami ng kaniyang sinuka. Inilabas namin sa bahay at kinandong ng Nanay ko habang tinitignan siya nung albularyo ng napansin naming nangingitim na ang mga bibig ng bata na parang wala ng buhay kaya't nagdesisyon kaming itakbo siya agad sa ospital. Mga ilang minuto lang mula ng umalis kami sa bahay nung albularyo ay nagmulat ng kaniyang mga mata ang bata at parang okay na siya kaya di pa kami nakararating sa ospital ay nagdesisyon na kaming iuwi namin siya. Ang hirap nung sitwasyon na hindi mo alam kung ano ang gagawin mo at kung paano ka magdedesisyon sapagkat wala ang kaniyang mga magulang. Kitang-kita namin na guminhawa na ang kaniyang pakiramdam habang pauwi kami ng bahay. At nang makarating na kami sa amin natural marami ang nakikibalita pero wala pang halos isang minuto ay nangitim na naman ang kaniyang mga bibig kung kaya't itinakbo agad namin siya sa ospital. Natatakot lang kami kasi ang sabi ng mga nanggagamot ng mga binati ng multo o ng kung anong elemento, once na tinurukan mo ang pasyente ng gamot o kahit na ano mula sa ospital ay hindi mo na siya maibabalik sa dati o worse ay makukuha na siya ng kung anumang elemento. Habang nasa ospital kami unti-unti ng guminhawa ang pakiramdam nung bata at umiyak siya.
ANO ANG NANGYARI?
Nang mahimasmasan na ang bata ay tinanong ko siya kung meron bang masakit sa katawan niya. Sabi niya wala daw. Tinanong ko kung ano ang nakita niya. Ayon sa mga kalaro niya, naglalaro daw sila ng taguan kasama ang iba pang mga bata nang makita na lang nila na nakatayo siya at ganun na nga ang hitsura niya. Ang sabi sa akin ni Yanang ay may nakita daw siyang matandang lalaki na nakabitin. Doon na nabuo sa isip ko kung ano talaga ang nangyari sa bata. Habang tuliro kami sa kung anong gagawin sa bata kanina ay nag-text na pala ang Mama niya sa isa niyang kaibigan at pinatawas na ito. Ayon sa nagtawas, nabati talaga ito ng multo kung kaya ganun ang nangyari sa pinsan ko.
SINO IYONG MATANDANG NAKABITIN?
Ayon sa kuwento ng mga lola ko, yung neighborhood namin dati ay hindi pa ganun ka-populated. Around 50's daw nung may isang matandang binata na nagbigti doon sa isang bayabas malapit sa likod namin na nagngangalang Quintin (SLN). Ayon pa sa kanila, nagbigti nga kaya hanggang ngayon ay hindi pa rin na-bless ang kaniyang kaluluwa. Inisip namin ang nangyari sa bata, nakangiwi ang kaniyang bibig, tumutulo ang kaniyang laway at halos nakatirik ang kaniyang mga mata. Naninigas ang kaniyang mga kamay na nakakuyom, nakaihi pa sa kaniyang shorts at halos hindi ko mabuhat sa sobrang bigat nung ibaba ko siya sa tricycle. Ayon sa nagtawas sa kaniya, ang nangyari sa bata ay halos ganun ang hitsura nung matandang lalaki na nakita niya noong nagbigti ito. Pumasok daw sa katawan nung bata ang matanda kung kaya halos hindi ko ito mabuhat sa sobrang bigat. Mabuti na lang at may mga taong tumulong sa amin at napawi lahat ng bigat sa dibdib namin nung iuwi namin siya at hindi na i-confine at patakbo niyang sinalubong ng yakap ang lola namin nung nakarating kami sa aming bahay tatlong oras buhat nung magsimula ang lahat. Mamayang 12 ng tanghali ay mag-aalay kami at ipagdarasal ang kaluluwa nung matanda para na rin sa kaniyang ikatatahimik. Walang mawawala kung gagawin ang lahat ng ito sapagkat hindi mo talaga maipaliwanag ang mga bagay na imposibleng mangyari hangga't hindi mo ito naranasan. Paulit-ulit mang bumabalik yung nararamdaman ko na parang trauma pero naalis ito kapag nakikita ko ang aking mga pinsan at pamangkin na masaya nang naglalaro.
ANO ANG NANGYARI?
Nang mahimasmasan na ang bata ay tinanong ko siya kung meron bang masakit sa katawan niya. Sabi niya wala daw. Tinanong ko kung ano ang nakita niya. Ayon sa mga kalaro niya, naglalaro daw sila ng taguan kasama ang iba pang mga bata nang makita na lang nila na nakatayo siya at ganun na nga ang hitsura niya. Ang sabi sa akin ni Yanang ay may nakita daw siyang matandang lalaki na nakabitin. Doon na nabuo sa isip ko kung ano talaga ang nangyari sa bata. Habang tuliro kami sa kung anong gagawin sa bata kanina ay nag-text na pala ang Mama niya sa isa niyang kaibigan at pinatawas na ito. Ayon sa nagtawas, nabati talaga ito ng multo kung kaya ganun ang nangyari sa pinsan ko.
SINO IYONG MATANDANG NAKABITIN?
Ayon sa kuwento ng mga lola ko, yung neighborhood namin dati ay hindi pa ganun ka-populated. Around 50's daw nung may isang matandang binata na nagbigti doon sa isang bayabas malapit sa likod namin na nagngangalang Quintin (SLN). Ayon pa sa kanila, nagbigti nga kaya hanggang ngayon ay hindi pa rin na-bless ang kaniyang kaluluwa. Inisip namin ang nangyari sa bata, nakangiwi ang kaniyang bibig, tumutulo ang kaniyang laway at halos nakatirik ang kaniyang mga mata. Naninigas ang kaniyang mga kamay na nakakuyom, nakaihi pa sa kaniyang shorts at halos hindi ko mabuhat sa sobrang bigat nung ibaba ko siya sa tricycle. Ayon sa nagtawas sa kaniya, ang nangyari sa bata ay halos ganun ang hitsura nung matandang lalaki na nakita niya noong nagbigti ito. Pumasok daw sa katawan nung bata ang matanda kung kaya halos hindi ko ito mabuhat sa sobrang bigat. Mabuti na lang at may mga taong tumulong sa amin at napawi lahat ng bigat sa dibdib namin nung iuwi namin siya at hindi na i-confine at patakbo niyang sinalubong ng yakap ang lola namin nung nakarating kami sa aming bahay tatlong oras buhat nung magsimula ang lahat. Mamayang 12 ng tanghali ay mag-aalay kami at ipagdarasal ang kaluluwa nung matanda para na rin sa kaniyang ikatatahimik. Walang mawawala kung gagawin ang lahat ng ito sapagkat hindi mo talaga maipaliwanag ang mga bagay na imposibleng mangyari hangga't hindi mo ito naranasan. Paulit-ulit mang bumabalik yung nararamdaman ko na parang trauma pero naalis ito kapag nakikita ko ang aking mga pinsan at pamangkin na masaya nang naglalaro.
Lunes, Abril 11, 2011
HOW NOT TO FALL INLOVE daw?
Lahat naman siguro tayo ay naranasan nang umibig. Iyong tipong paggising mo sa umaga ay siya na kaagad ang nasa isip. Iyong kapag kumakain ka ng isda ay mukha niya ang nakikita mo sa ulo ng isda. Lahat ng taong di mo kilala na nakikita mo ay pakiramdam mo siya iyon. Naiinis ka kapag hindi agad siya nagrereply sa mga text message mo. Puwes kung hindi mo pa naranasang ma-inlove at hindi mo pa na-experience ang lahat ng ito, hindi ito para sa iyo. Pero sige na nga basahin mo na rin para just in case ma-inlove ka sa maling tao pagdating ng panahon ay may maging reference ka.
Madali lang ma-inlove pero ang mahirap na part ay ma-fall-out-of-love. Totoo nga ang kasabihan na love is blind kahit most of the time ay kinokontra ito ng mga pilosopo sa pangunguna ko. Kapag na-inlove ka ng bongga given na iyong nao-overlook mo iyong mga konting difference ng taong iyon. Iyong tipong carry lang kasi nobody's perfect naman eh. Iyong tipong napapalagpas mo ang mga kapintasan niya pero huwag ka, kapag sa ibang tao mo ito nakita ay yuckness! Big deal ito sa'yo. Inaamin ko hindi ako perpekto pero madali akong maturn-off sa mga guys na may "P" & "F" at "B" & "V" defect. Well, hindi naman sa nanlalait ako kasi minsan kapag sinasaniban ako ay ganun din naman ako at mas malala pa.
Naaalala ko pa may crush ako noon at nung nakausap ko siya tinanong ko kung ilan silang nakatira sa bahay nila (full-of-sense question.) Ang sagot niya, "Ang kasama ko lang sa bahay namin ay ang motherS ko at PaderS ko." O 'di ba hindi naman masyadong ma-plural ang kaniyang pananalita? Meron pang isa, mapormang lalaki, guwapo at talagang heartrob. Minsang namasyal kami at gustong magpahinga ang sabi niya, "Jez diyan mo na lang sa tabi i-Fark iyang motor." O 'di ba para lang siyang si Sandara Fark? Siyempre hindi na naulit iyon at baka kung saan pa kaming Fark pulutin. At ito ang pinakabongga sa lahat, may ka-text akong taga-Calaocan (barangay ito sa amin at hindi iyong city sa Manila Zoo, obvious ba sa spelling). Nagkikita naman kami paminsan-minsan at siya din pala si Ambitious Carabao na gustong magsuot ng FUBU sa Farmville. Friends lang kami kasi may jowa siyang DOG (Dirty Old Gay, o may naimbento akong acronym), sa text lang ako nakikipaglandian sa kaniya though may HD ako (Hidden Desire) pero hanggang dun lang iyon at wala akong balak na ahasin siya kay DOG. So isang gabi katext ko siya at ito iyong takbo ng aming textan.
AKO: So kayo pa ba ni DOG?
FUBU: Oo
AKO: Friends lang naman tayo di ba?
FUBU: Oo naman walang problema basta DON'T TOLD TO HIM HA?
Hay dun biglang naglaho ang aking pantasya sa kaniya. Kung maririnig lang niya ang tawanan namin ng BFF kong si Haia noon malamang isinumpa na niya kami. Whatta golden message!
In a serious topic naman tayo, totoong madaling ma-inlove kasi wala namang bayad eh, ang mahirap ay ang maintenance ng relasyon financially at emotionally. Ang hirap nung pakiramdam na nasa kalagitnaan kayo ng love story ninyo tapos parangg pirated DVD na bigla na lang nawala ang eksena. Mahirap maka move-on at maka get-over pero lahat naman may prosesong dapat sundin. Kung sana ang lahat ng tao kasing impulsive ko. Iyong tipong I love you now goodbye later. Pero mahirap ang ganun kasi most of the relationships I had doesn't have a closure. May namamatay na lang na ex na hindi mo man lang nakakausap. May nginingitian ako na ex iyon pala galit sa akin. Iyong tipong ganung mga moment. Mag concentrate ka sa mga bagay na nagawa niya na nakapagdulot sa iyo ng sama ng loob pero huwag na huwag kang magtanim ng sama ng loob kasi masama iyon physically at emotionally. Tingnan mo lamang ang mga nangyari sa iyo na parang tumitingin sa picture at huwag mo nang i-internalize ang feelings mo during that time.
There's no such thing as happy-ever-after sa relationship. Sino ka? Si Cinderella? The only permanent thing in this world is constant. I-divert ang attention mo sa ibang bagay. Gumawa ka ng kakanin o ice candy at ibenta mo sa mga kapitbahay. O kaya gumawa ka ng blog parang itong binabasa mo. Ang sa akin lang, base lang ito sa mga experience ko sa buhay at pag-ibig na siyang humubog sa akin bilang isang mabuting mamamayan ng ating bansa. Bongga ang konek!
Madali lang ma-inlove pero ang mahirap na part ay ma-fall-out-of-love. Totoo nga ang kasabihan na love is blind kahit most of the time ay kinokontra ito ng mga pilosopo sa pangunguna ko. Kapag na-inlove ka ng bongga given na iyong nao-overlook mo iyong mga konting difference ng taong iyon. Iyong tipong carry lang kasi nobody's perfect naman eh. Iyong tipong napapalagpas mo ang mga kapintasan niya pero huwag ka, kapag sa ibang tao mo ito nakita ay yuckness! Big deal ito sa'yo. Inaamin ko hindi ako perpekto pero madali akong maturn-off sa mga guys na may "P" & "F" at "B" & "V" defect. Well, hindi naman sa nanlalait ako kasi minsan kapag sinasaniban ako ay ganun din naman ako at mas malala pa.
Naaalala ko pa may crush ako noon at nung nakausap ko siya tinanong ko kung ilan silang nakatira sa bahay nila (full-of-sense question.) Ang sagot niya, "Ang kasama ko lang sa bahay namin ay ang motherS ko at PaderS ko." O 'di ba hindi naman masyadong ma-plural ang kaniyang pananalita? Meron pang isa, mapormang lalaki, guwapo at talagang heartrob. Minsang namasyal kami at gustong magpahinga ang sabi niya, "Jez diyan mo na lang sa tabi i-Fark iyang motor." O 'di ba para lang siyang si Sandara Fark? Siyempre hindi na naulit iyon at baka kung saan pa kaming Fark pulutin. At ito ang pinakabongga sa lahat, may ka-text akong taga-Calaocan (barangay ito sa amin at hindi iyong city sa Manila Zoo, obvious ba sa spelling). Nagkikita naman kami paminsan-minsan at siya din pala si Ambitious Carabao na gustong magsuot ng FUBU sa Farmville. Friends lang kami kasi may jowa siyang DOG (Dirty Old Gay, o may naimbento akong acronym), sa text lang ako nakikipaglandian sa kaniya though may HD ako (Hidden Desire) pero hanggang dun lang iyon at wala akong balak na ahasin siya kay DOG. So isang gabi katext ko siya at ito iyong takbo ng aming textan.
AKO: So kayo pa ba ni DOG?
FUBU: Oo
AKO: Friends lang naman tayo di ba?
FUBU: Oo naman walang problema basta DON'T TOLD TO HIM HA?
Hay dun biglang naglaho ang aking pantasya sa kaniya. Kung maririnig lang niya ang tawanan namin ng BFF kong si Haia noon malamang isinumpa na niya kami. Whatta golden message!
In a serious topic naman tayo, totoong madaling ma-inlove kasi wala namang bayad eh, ang mahirap ay ang maintenance ng relasyon financially at emotionally. Ang hirap nung pakiramdam na nasa kalagitnaan kayo ng love story ninyo tapos parangg pirated DVD na bigla na lang nawala ang eksena. Mahirap maka move-on at maka get-over pero lahat naman may prosesong dapat sundin. Kung sana ang lahat ng tao kasing impulsive ko. Iyong tipong I love you now goodbye later. Pero mahirap ang ganun kasi most of the relationships I had doesn't have a closure. May namamatay na lang na ex na hindi mo man lang nakakausap. May nginingitian ako na ex iyon pala galit sa akin. Iyong tipong ganung mga moment. Mag concentrate ka sa mga bagay na nagawa niya na nakapagdulot sa iyo ng sama ng loob pero huwag na huwag kang magtanim ng sama ng loob kasi masama iyon physically at emotionally. Tingnan mo lamang ang mga nangyari sa iyo na parang tumitingin sa picture at huwag mo nang i-internalize ang feelings mo during that time.
There's no such thing as happy-ever-after sa relationship. Sino ka? Si Cinderella? The only permanent thing in this world is constant. I-divert ang attention mo sa ibang bagay. Gumawa ka ng kakanin o ice candy at ibenta mo sa mga kapitbahay. O kaya gumawa ka ng blog parang itong binabasa mo. Ang sa akin lang, base lang ito sa mga experience ko sa buhay at pag-ibig na siyang humubog sa akin bilang isang mabuting mamamayan ng ating bansa. Bongga ang konek!
Sabado, Abril 9, 2011
NAKAKALOKA!
Maraming mga bagay-bagay sa ating bayan ang nakakaloka. Iyong tipong alam mo yung explanation pero di mo pa rin ma-gets kung bakit nangyayari iyon. Meron din ibang bagay na sadyang nangyayari pero yung tipong wala lang. Narito ang mga ilang katanungan na umuukilkil sa akin kung bakit ganito? Bakit ganun?
Timing ngayon yung controversy na nangyari sa show ni Willie sa TV5. Maraming nagreklamo at nagsasabing child abuse daw ang nangyari. Ilang civil-society groups, government agencies at iba pang indibidwal ang kumukondena sa pangyayaring ito. Pati mga advertisers ay nag-pull-out na din habang hindi pa natatapos ang investigation. Napansin ko lang imbes na magpakumbaba ang host, hinamon pa nito ang mga advertisers na iboboycott ng mga supporters niya ang mga produkto. Hello, bago pa sila nag-place ng ad sa show na iyon ay malalim na ang foundation ng mga kumpanyang ito. Kilala na ang mga produktong ito at hindi ang show ang nagpasikat sa mga ito. Hindi kawalan sa kanila ang show na iyon. At isa pa lagi niyang sinasabi na mga mahihirap ang kaniyang followers, ang kaniyang mga followers ang sumusuporta sa mga produkto ng mga advertisers. Question, bongga pala ang mga sinasabi niyang mahihirap na followers niya kasi nakabibili sila ng Technomarine watch na libo ang halaga. Nakaka-avail din sila ng services mula sa Belo Medical Group na napakamahal. Sabi nga ng ilan, hindi kailangang i-broadcast ang mga nagawa mong tulong sa mga kababayan mo kung bukal sa kalooban mo ang pagtulong. Kinukumpara pa nila iyong mga ginagawa ng mga bata sa Going Bulilit na halos kapareho daw ng ginawa ng batang si Jan-jan sa show na iyon. Hello, gag show ang Going Bulilit at bakit kapag sumasayaw ba ang mga batang artista sa Going Bulilit eh umiiyak sila at tipong napipilitan? Lahat tayo may kaniya-kaniyang opinyon, nais ko lang i-share ang aking view tungkol sa bagay na ito makinig man ang iba o hindi atleast nasabi ko ang gusto ko.
Isa pang nakakaloka ay ang mga Public Utility Vehicles na may nakapaskil na No ID, No Discount para sa mga estudyante. Naiintindihan ko naman ibig sabihin nun pero alangan namang kapag magbabayad ka sa driver ng jeep, "Ma bayad ho, etong ID ko." Atleast sa bus may konduktor na siyang namamahala sa mga ID's. Tapos kapag Saturdays at Sundays daw walang discount kasi wala namang pasok ang mga estudyante. Ano kaya yun?! Speaking of jeep nakakaloka kasi kapag hindi mo sila pinapara, hinihintuan ka para isakay, kapag nakasakay ka na at sumigaw ka ng para! tatanungin pa ng driver "may bababa?" kakaloka!
Kapag papasok ka sa mall o sasakay ng MRT o LRT kailangang ma-check yung laman ng bag mo, oo nga naman for security reasons. Ang kaso, ipapabukas lang tapos ipapasok yung stick nung guard na feeling nila may maliit na camera at na-capture na iyong kabuuan nung laman nung bag mo. Para bang inaamoy nung stick kung may droga o bomba ang bag hahaha! Nakakaloka lang kasi kung hindi naman sila ganun ka-strict eh sayang lang yung time mula sa pagbubukas ng bag mo hanggang sa isara mo ito.
Recently may sinend sa akin ang BFF kong si Haia tungkol sa mga nakakalokang sagot sa mga seryosong tanong, kaso when I've checked my phone, na-delete ko pala hahaha! Pero heto iyong ilan sa mga naaalala ko at na-translate na siya sa Tagalog for the benefit of the doubt. Mga tanong na dapat OO o HINDI lang ang sagot pero binibigyan ng ibang kasagutan.
1. Tanong: Kumain ka na ba? Sagot: Busog pa ako.
2. Tanong: Andiyan ba Mama mo? Sagot: Bakit?
3. Tanong: Matagal ka pa ba? Sagot: Andiyan na!
4. Tanong: Ilang taon ka na? Sagot: Bata pa ako.
5. Tanong: Mahirap bang gawin iyan? Sagot: OK lang.
6. Tanong: Saan ka nakatira? Sagot: Diyan lang.
At marami pang ibang tanong na bibigyan ka ng nakakalokang sagot.
Napapansin ko din na sa lahat ng company na pinagtrabahuan ko ay panay ang tanong sa akin ng mga kasamahan ko kung saan ang probinsiya ko at kapag sinagot ko na "Sa Pangasinan bakit?" May follow-up agad na, "Sa Pangasinan ka pala, may kakilala kang (tao na kakilala nila na taga-Pangasinan din)? Hahaha Hello! Bakit siya lang ba at ako ang tao sa Pangasinan? Kakaloka! O kung may nagmamayabang, "Alam mo kapitbahay ng pinsan ko si Sharon Cuneta." "Alam mo kaklase ng kapatid nung ex ko si Maja Salvador." Hahaha kakaloka eh ano naman ngayon? Hindi naman ikaw ang mismong taong involve. Kakaloka!
Bakit everytime na lang na oorder ka sa mga fast food eh may kung anu-ano pang ipinipilit sa'yong pagkain. Bakit hindi na lang nila i-process iyong order mo ng makakain ka agad. In the first place kaya ka nandun kasi gutom ka at kailangan mong kumain agad.
At ang isa pang nakakaloka, malamang isa ka dun ay yung mga naglala-like ng sariling post sa FB hehehe. In the second place kaya mo pinost kasi like mo 'di ba? Makakatanggap ka ng notification na nagsasabing "You Like your own post." Hehehe. 'Til next time!
Timing ngayon yung controversy na nangyari sa show ni Willie sa TV5. Maraming nagreklamo at nagsasabing child abuse daw ang nangyari. Ilang civil-society groups, government agencies at iba pang indibidwal ang kumukondena sa pangyayaring ito. Pati mga advertisers ay nag-pull-out na din habang hindi pa natatapos ang investigation. Napansin ko lang imbes na magpakumbaba ang host, hinamon pa nito ang mga advertisers na iboboycott ng mga supporters niya ang mga produkto. Hello, bago pa sila nag-place ng ad sa show na iyon ay malalim na ang foundation ng mga kumpanyang ito. Kilala na ang mga produktong ito at hindi ang show ang nagpasikat sa mga ito. Hindi kawalan sa kanila ang show na iyon. At isa pa lagi niyang sinasabi na mga mahihirap ang kaniyang followers, ang kaniyang mga followers ang sumusuporta sa mga produkto ng mga advertisers. Question, bongga pala ang mga sinasabi niyang mahihirap na followers niya kasi nakabibili sila ng Technomarine watch na libo ang halaga. Nakaka-avail din sila ng services mula sa Belo Medical Group na napakamahal. Sabi nga ng ilan, hindi kailangang i-broadcast ang mga nagawa mong tulong sa mga kababayan mo kung bukal sa kalooban mo ang pagtulong. Kinukumpara pa nila iyong mga ginagawa ng mga bata sa Going Bulilit na halos kapareho daw ng ginawa ng batang si Jan-jan sa show na iyon. Hello, gag show ang Going Bulilit at bakit kapag sumasayaw ba ang mga batang artista sa Going Bulilit eh umiiyak sila at tipong napipilitan? Lahat tayo may kaniya-kaniyang opinyon, nais ko lang i-share ang aking view tungkol sa bagay na ito makinig man ang iba o hindi atleast nasabi ko ang gusto ko.
Isa pang nakakaloka ay ang mga Public Utility Vehicles na may nakapaskil na No ID, No Discount para sa mga estudyante. Naiintindihan ko naman ibig sabihin nun pero alangan namang kapag magbabayad ka sa driver ng jeep, "Ma bayad ho, etong ID ko." Atleast sa bus may konduktor na siyang namamahala sa mga ID's. Tapos kapag Saturdays at Sundays daw walang discount kasi wala namang pasok ang mga estudyante. Ano kaya yun?! Speaking of jeep nakakaloka kasi kapag hindi mo sila pinapara, hinihintuan ka para isakay, kapag nakasakay ka na at sumigaw ka ng para! tatanungin pa ng driver "may bababa?" kakaloka!
Kapag papasok ka sa mall o sasakay ng MRT o LRT kailangang ma-check yung laman ng bag mo, oo nga naman for security reasons. Ang kaso, ipapabukas lang tapos ipapasok yung stick nung guard na feeling nila may maliit na camera at na-capture na iyong kabuuan nung laman nung bag mo. Para bang inaamoy nung stick kung may droga o bomba ang bag hahaha! Nakakaloka lang kasi kung hindi naman sila ganun ka-strict eh sayang lang yung time mula sa pagbubukas ng bag mo hanggang sa isara mo ito.
Recently may sinend sa akin ang BFF kong si Haia tungkol sa mga nakakalokang sagot sa mga seryosong tanong, kaso when I've checked my phone, na-delete ko pala hahaha! Pero heto iyong ilan sa mga naaalala ko at na-translate na siya sa Tagalog for the benefit of the doubt. Mga tanong na dapat OO o HINDI lang ang sagot pero binibigyan ng ibang kasagutan.
1. Tanong: Kumain ka na ba? Sagot: Busog pa ako.
2. Tanong: Andiyan ba Mama mo? Sagot: Bakit?
3. Tanong: Matagal ka pa ba? Sagot: Andiyan na!
4. Tanong: Ilang taon ka na? Sagot: Bata pa ako.
5. Tanong: Mahirap bang gawin iyan? Sagot: OK lang.
6. Tanong: Saan ka nakatira? Sagot: Diyan lang.
At marami pang ibang tanong na bibigyan ka ng nakakalokang sagot.
Napapansin ko din na sa lahat ng company na pinagtrabahuan ko ay panay ang tanong sa akin ng mga kasamahan ko kung saan ang probinsiya ko at kapag sinagot ko na "Sa Pangasinan bakit?" May follow-up agad na, "Sa Pangasinan ka pala, may kakilala kang (tao na kakilala nila na taga-Pangasinan din)? Hahaha Hello! Bakit siya lang ba at ako ang tao sa Pangasinan? Kakaloka! O kung may nagmamayabang, "Alam mo kapitbahay ng pinsan ko si Sharon Cuneta." "Alam mo kaklase ng kapatid nung ex ko si Maja Salvador." Hahaha kakaloka eh ano naman ngayon? Hindi naman ikaw ang mismong taong involve. Kakaloka!
Bakit everytime na lang na oorder ka sa mga fast food eh may kung anu-ano pang ipinipilit sa'yong pagkain. Bakit hindi na lang nila i-process iyong order mo ng makakain ka agad. In the first place kaya ka nandun kasi gutom ka at kailangan mong kumain agad.
At ang isa pang nakakaloka, malamang isa ka dun ay yung mga naglala-like ng sariling post sa FB hehehe. In the second place kaya mo pinost kasi like mo 'di ba? Makakatanggap ka ng notification na nagsasabing "You Like your own post." Hehehe. 'Til next time!
Martes, Abril 5, 2011
HOMOSEXUALITY
My being a homosexual makes me feel comfortable with myself not because I have announced to the world that I am different, but my being a homosexual does not hinder me from achieving things that other people may have only dreamed of. I believe that homosexuality is not disease that slowly wiping out mankind. I know that we have also the rights and privileges to enjoy what our society and our government may offer.
Everyone of us does receive discrimination and I admit I eat a lot of it. A mere whistle makes me feel discriminated or guys shouting at me and calling me different names hurts me more. But I don't look at them, I don't give them attention and I don't even care. These people are just a bunch of a thing that needs attention and I should pity them because they don't know what they are doing. I am the one who has a wider range of understanding so I should pity them for they don't know what they are doing. I have to exude excellence like a real educated person should be.
I know that I acquire this lifestyle not from hereditary but from the environment. When I was two years old, my mother left for abroad to find means to support our family so I was left with the care of my Aunties. I imitate the things that they do because I thought that was normal. In short, I grew up in a world filled with lady things. When I was in elementary I assessed myself, I tried to be a straight boy but then and again the female side in me triumph!
If you think I know how to put some make-up and fix someone else's hair, I am sorry to disappoint you because I am more inclined to the world of humanities. I write poems, essays, short stories, sometimes I play the piano and other things that has something to do with the arts.
As what I have always say, homosexuality is not the issue, the more important is how good a person you brought up by your parents.
Everyone of us does receive discrimination and I admit I eat a lot of it. A mere whistle makes me feel discriminated or guys shouting at me and calling me different names hurts me more. But I don't look at them, I don't give them attention and I don't even care. These people are just a bunch of a thing that needs attention and I should pity them because they don't know what they are doing. I am the one who has a wider range of understanding so I should pity them for they don't know what they are doing. I have to exude excellence like a real educated person should be.
I know that I acquire this lifestyle not from hereditary but from the environment. When I was two years old, my mother left for abroad to find means to support our family so I was left with the care of my Aunties. I imitate the things that they do because I thought that was normal. In short, I grew up in a world filled with lady things. When I was in elementary I assessed myself, I tried to be a straight boy but then and again the female side in me triumph!
If you think I know how to put some make-up and fix someone else's hair, I am sorry to disappoint you because I am more inclined to the world of humanities. I write poems, essays, short stories, sometimes I play the piano and other things that has something to do with the arts.
As what I have always say, homosexuality is not the issue, the more important is how good a person you brought up by your parents.
Linggo, Abril 3, 2011
IKAW NA NGA
Naalala ko pa noong dumating ka sa buhay ko,
may pag-ibig sa'yo agad nabihag ang aking puso.
Ang buhay ko'y nagbago sa bawat oras na lumilipas,
lagi ka sa aking tabi sa bawat oras na kailangan ka.
Ikaw na nga ang pinakahihintay sa buhay
pag-ibig ko sa'yo lang binigay
ika'y dumating sa tamang oras.
Hindi ko malimot ang mga nagdaang araw sa buhay
pinawi mo'ng lungkot at takot sa puso.
Nais ko lamang na malaman mo
hindi bawat araw ay mayroong katulad mo
nag-iisa ka dito sa aking puso.
♥♥♥
may pag-ibig sa'yo agad nabihag ang aking puso.
Ang buhay ko'y nagbago sa bawat oras na lumilipas,
lagi ka sa aking tabi sa bawat oras na kailangan ka.
Ikaw na nga ang pinakahihintay sa buhay
pag-ibig ko sa'yo lang binigay
ika'y dumating sa tamang oras.
Hindi ko malimot ang mga nagdaang araw sa buhay
pinawi mo'ng lungkot at takot sa puso.
Nais ko lamang na malaman mo
hindi bawat araw ay mayroong katulad mo
nag-iisa ka dito sa aking puso.
♥♥♥
LOVE, TIME and DISTANCE
Only time can tell if we will be together
but we don't have to worry because I know
that we are made for each other.
Even though we are far,
distance is not a reason to give up
because you are always here in my heart.
For the meantime, all we can do is hope
say our prayers and may our wishes
and dreams come true.
I just can't wait to be in your arms.
I think of you every moment,
every night in my solitude.
I always see your face
even if I close my eyes.
All my life I want to spend with you
All I need is the fulfillment of your promise
that you will come back to me.
Forever we will be together
but if we don't have the chance
to be together now,
I know that love will find a way for us.
but we don't have to worry because I know
that we are made for each other.
Even though we are far,
distance is not a reason to give up
because you are always here in my heart.
For the meantime, all we can do is hope
say our prayers and may our wishes
and dreams come true.
I just can't wait to be in your arms.
I think of you every moment,
every night in my solitude.
I always see your face
even if I close my eyes.
All my life I want to spend with you
All I need is the fulfillment of your promise
that you will come back to me.
Forever we will be together
but if we don't have the chance
to be together now,
I know that love will find a way for us.
Miyerkules, Marso 30, 2011
SARAP BALIK-BALIKAN
 |
| Ang arte naman ng mga ulap! |
 |
| Welcome to Puyao! |
 |
| The clearest blue sky I've ever seen. |
 |
| I ♥ this place! |
 |
| Kawawa naman itong punong ito walang karamay. |
 |
| Kung sa tao ay footprints, eh ano naman ang sa ibon? |
 |
| Kawawang puno, nilayasan ng mga dahon. |
 |
| Isa pang malungkot na kuwento ng puno. |
 |
| Drama ng mga puno. |
 |
| Wala lang, gusto ko lang i-include yung picture ko. |
Martes, Marso 29, 2011
BITAY
Marami ng opinyon ang aking narinig tungkol sa kaso ng tatlo. Opinyon mula sa mga pro-life na ang Diyos lang daw ang maaaring bumawi ng buhay, kawawa naman daw ang pamilyang maiiwan. Opinyon mula sa mga pumapayag na matuloy hindi dahil sa gusto lang nilang matuloy kung hindi dahil iyon talaga ang batas sa China na sinusunod nila at para maging babala na din ito sa mga kababayan natin na patuloy sa mga gawaing ganito na maaaring maglagay din sa kanila sa parehong sitwasyon sa hinaharap. At ang panghuli, let's give them a round of applause, ang mga civil society na masyadong magaling para diktahan ang gobyerno sa kanilang dapat na gawin. Nandiyan ang MIGRANTE na pagkalaki-laki ang pangalan ng kanilang grupo sa mga banners at streamers. Tipong mas malaki pa sa kanilang isinisigaw na pagpapalaya sa mga bibitayin. Naririyan din ang BAYAN sa pangunguna ng kanilang Spokesperson na si Renato Reyes na ang gustong mangyari yata ay ang gobyerno ang mag-provide sa kaniyang mga pangangailangan sa buhay. Sana naman huwag gamitin ng mga grupong ito ang pagbitay sa tatlong OFWs para iparating na naman sa gobyerno ang kanilang mga hinaing DAW na tipong out-of-the-topic na sa issue na kinakaharap ngayon. Sasabihin nila na kung may maaayos sanang trabaho na maibibigay ang ating pamahalaan ay hindi sasapitin ng mga kababayan natin ang ganitong sitwasyon. Tanong ko lamang, ano ba ang nagawa ng Party-list na BAYAN o ng grupong MIGRANTE at ng iba pang mahilig umeksena sa kaso ng tatlong ito? Puro na lang sila ngawa. Sabi nga, NASA DIYOS ANG AWA, NASA TAO ANG NGAWA. Bagay nga sa kanila ang kasabihang iyon. Hindi ako naaawa sa mga bibitayin, bagkus ang aking simpatiya ay nasa kanilang mga anak.
Ang CHINA at PILIPINAS ay dalawang bansa na magkaiba. Obvious naman 'di ba? Natural Chinese Law ang kanilang ipatutupad sapagkat sa lupain nila nahuli ang ating mga kababayan na nasasangkot sa droga. Anumang gawin siguro ng pamahalaan na pagmamakaawa kung final na ang hatol, wala na talaga tayong magagawa ku8ng hindi ang ipagdasal na lamang sila.
I am not insensitive (parang redundant), of course nalulungkot din ako sa kanilang sasapitin pero aminado naman ang ilan sa kanila na alam nilang may droga ang kanilang dala at dahil na rin sa laki ng halagang kapalit ng kanilang serbisyo kung kaya nila nagagawa iyon. THE MEAN JUSTIFIES THE END NGA.
Ang tanong ko lamang, bakit kaya kung sa ibang bansa nagkasala at maparusahan ang ating mga kababayan, marami sa atin ang naaawa at humihiling na palayain. Ganun din ba kaya ang situwasyon kapag dito sa sariling bansa natin nangyari?
POSTSCRIPT: Ang hindi agree sa aking opinyon, gumawa din kayo ng blog ninyo at doon ninyo i-publish ang inyong sariling opinyon.
Salamat pala sa mga kaibigan kong nagbabasa ng aking blog. Hindi ninyo alam kung gaano ako kasaya kapag nakikita ko ang bilang nga mga views. Thank you!
Huwebes, Marso 17, 2011
FINDING JEZI
Hindi ko pa nababasa yung book na Eat, Pray, Love o kahit napapanood sa movie pero may idea kung ano yung laman nung kuwento. Hello, nabasa ko naman kahit paano sa National Bookstore yung synopsis no.
On my way to this place, ang dami kong questions sa isip. Bakit parang napakadali sa iba ang mga bagay pero may mga taong nahihirapan naman sa partikular na bagay? Bakit kaya kapag nakuha mo na ang gusto mo, hindi ka pa rin makuntento? Bakit kailangang tanungin ng ibang tao kung may trabaho ka o wala? Does that impact the way they live? Bakit hindi tayo makuntento sa kung ano ang meron tayo? Bakit natin kinaaasaran ang presence ng tao na wala namang ginagawa sa ating masama?
Pagdating ko sa lugar na binisita ko, hindi na ako nagtaka kung bakit at paano sila nakakasurvive sa lugar nila. Oo nga naman, pwede namang mabuhay ng walang cellphone, I know na advantage naman talaga ang cellphone pero bakit noong unang panahon eh nabuhay naman sila? Normal naman silang nakakakain ng tatlong beses sa isang araw. Pwede namang wala silang Twitter o Facebook account. Sila na siguro iyong mga taong kuntento na sa kung anong meron sila. Naiinggit ako kasi hindi kailangang mag-ambisyon ng mataas para maging masaya sa buhay. Aminin na natin, most of us pero hindi lahat, gustong makamit ang ganito, ang ganiyan hindi lang para sa sarili. Gusto nila na may ipagmayabang sa mga tao, na dapat mataas ang tingin ng tao sa kanila. Sabagay kaniya-kaniyang ugali iyan. Nagtatanong lang naman ako. Bakit kailangang may magandang trabaho ka? Iyong tipong kapag sinabi mong sa call center ka nagwowork eh "Wow! Ang galing mo sigurong mag-English? Ang taas siguro ng sahod mo?" Compare sa kapag sinabi mong farmer ka, parang "Ah ok." BAkit kung walang farmers, may kakainin bang kanin ang mga call center agents? Ang mga CEO? Kung walang farmers, anong hihithitin nila during yosi break? I know that there's no point of comparison pero dapat naman they must have the same importance di ba?
Tinatanong ko ang sarili ko, bakit ang saya naman nilang nabubuhay despite that fact na sa tingin ko eh maraming kulang sa kanila? Until I found out na iyong mga kulang na hinahanap ko eh kumbaga mga add-ons na lang sa buhay. Iyong tipong hindi naman talaga siya need kundi want lang.
Naiinggit ako kasi a simple thing can make them happy.
On my way, nakita ko ang mga bata galing sa school at naglalaro sa may ilog. Compare sa mga taga city, magsisiksikan ang mga pupil sa service samantalang sila hindi nila kailangan ng service kasi kanilang-kanila ang daan at alam ng mga magulang na safe ang mga anak nila. Naisip ko na hindi mo naman pwedeng i-consider na mahihirap ang mga taong nakatira doon kasi there's no such thing as "rural poor". Maliliit nga nag mga bahay pero hindi iyon ang sukatan ng yaman kasi may mga palayan naman sila, may mga inaalagaang mga hayop at iba pang ikabubuhay. Naisip ko rin tuloy ang mga "urban poor" sa Metro Manila. Makikipagsiksikan sila sa lungsod at magtatayo sa hindi nila pag-aaring lupa pero kapag pinaalis ng may-ari eh sila pa ang may ganang magngangangawa at sisihin ang gobyerno. Bakit hindi nila ma-appreciate ang probinsiya? Mas gusto kaya nila ang polusyon sa Maynila? Sabagay hindi ko naman alam kung ano ang tumatakbo sa utak nila kung bakit nila gusto doon. Siguro iyong pagkagusto kong tumira sa secluded place ay ganun din ang pagkagusto nilang makigulo sa lungsod. Natutuwa kasi akong tingnan ang magagandang view na kapag nasa magulong lungsod ka ay sa picture mo lang makikita.
Parang hindi ko naman kailangan ng achievements at mataas na posisyon sa buhay para maging masaya ako. Bakit ang mga taong nakatira sa lugar na ito ay masaya kahit na simple ang kanilang buhay. Hindi ko kailangan ng NBI clearance o ng Transcript of Records para tumira sa magandang lugar. Masaya ako kasi during my stay here, I was able to find myself. My purpose in life. I'll give myself few more years para sundin ang gusto ng ibang tao na maging ako at pagkatapos nun ay sarili ko naman ang pagbibigyan ko.
(Note: Hindi po ako yung nasa picture. Model ko siya.)
Recently I made a trip to a place where I could find a solitude, wow ang lalim. Parang I just want to assess myself. Find myself kasi lately napapansin ko parang sa dami ng gusto kong gawin sa buhay at sa dami ng choices na pwede kong pagpilian, hindi ko na alam kung ano ang dapat kong i-prioritize. So yun nga, I went to a secluded place and stayed there for a night. I can't help but compare how people in that place live a simple life. I achieved a lot in life, met a lot of people and been to a situation that others may have only dreamed of but still may kulang. I know that it's not money because as what we always say, nauubos iyon but not the experiences and knowledge that you have. Napakasimple ng gusto ko sa buhay yet it seems so hard to achieved. I just want to live a simple life. 
On my way to this place, ang dami kong questions sa isip. Bakit parang napakadali sa iba ang mga bagay pero may mga taong nahihirapan naman sa partikular na bagay? Bakit kaya kapag nakuha mo na ang gusto mo, hindi ka pa rin makuntento? Bakit kailangang tanungin ng ibang tao kung may trabaho ka o wala? Does that impact the way they live? Bakit hindi tayo makuntento sa kung ano ang meron tayo? Bakit natin kinaaasaran ang presence ng tao na wala namang ginagawa sa ating masama?
Pagdating ko sa lugar na binisita ko, hindi na ako nagtaka kung bakit at paano sila nakakasurvive sa lugar nila. Oo nga naman, pwede namang mabuhay ng walang cellphone, I know na advantage naman talaga ang cellphone pero bakit noong unang panahon eh nabuhay naman sila? Normal naman silang nakakakain ng tatlong beses sa isang araw. Pwede namang wala silang Twitter o Facebook account. Sila na siguro iyong mga taong kuntento na sa kung anong meron sila. Naiinggit ako kasi hindi kailangang mag-ambisyon ng mataas para maging masaya sa buhay. Aminin na natin, most of us pero hindi lahat, gustong makamit ang ganito, ang ganiyan hindi lang para sa sarili. Gusto nila na may ipagmayabang sa mga tao, na dapat mataas ang tingin ng tao sa kanila. Sabagay kaniya-kaniyang ugali iyan. Nagtatanong lang naman ako. Bakit kailangang may magandang trabaho ka? Iyong tipong kapag sinabi mong sa call center ka nagwowork eh "Wow! Ang galing mo sigurong mag-English? Ang taas siguro ng sahod mo?" Compare sa kapag sinabi mong farmer ka, parang "Ah ok." BAkit kung walang farmers, may kakainin bang kanin ang mga call center agents? Ang mga CEO? Kung walang farmers, anong hihithitin nila during yosi break? I know that there's no point of comparison pero dapat naman they must have the same importance di ba?
Madami silang tanim na pwedeng maging stock kahit sa isang buong taon.
Naiinggit ako kasi a simple thing can make them happy.
On my way, nakita ko ang mga bata galing sa school at naglalaro sa may ilog. Compare sa mga taga city, magsisiksikan ang mga pupil sa service samantalang sila hindi nila kailangan ng service kasi kanilang-kanila ang daan at alam ng mga magulang na safe ang mga anak nila. Naisip ko na hindi mo naman pwedeng i-consider na mahihirap ang mga taong nakatira doon kasi there's no such thing as "rural poor". Maliliit nga nag mga bahay pero hindi iyon ang sukatan ng yaman kasi may mga palayan naman sila, may mga inaalagaang mga hayop at iba pang ikabubuhay. Naisip ko rin tuloy ang mga "urban poor" sa Metro Manila. Makikipagsiksikan sila sa lungsod at magtatayo sa hindi nila pag-aaring lupa pero kapag pinaalis ng may-ari eh sila pa ang may ganang magngangangawa at sisihin ang gobyerno. Bakit hindi nila ma-appreciate ang probinsiya? Mas gusto kaya nila ang polusyon sa Maynila? Sabagay hindi ko naman alam kung ano ang tumatakbo sa utak nila kung bakit nila gusto doon. Siguro iyong pagkagusto kong tumira sa secluded place ay ganun din ang pagkagusto nilang makigulo sa lungsod. Natutuwa kasi akong tingnan ang magagandang view na kapag nasa magulong lungsod ka ay sa picture mo lang makikita.
Parang hindi ko naman kailangan ng achievements at mataas na posisyon sa buhay para maging masaya ako. Bakit ang mga taong nakatira sa lugar na ito ay masaya kahit na simple ang kanilang buhay. Hindi ko kailangan ng NBI clearance o ng Transcript of Records para tumira sa magandang lugar. Masaya ako kasi during my stay here, I was able to find myself. My purpose in life. I'll give myself few more years para sundin ang gusto ng ibang tao na maging ako at pagkatapos nun ay sarili ko naman ang pagbibigyan ko.
Sabado, Marso 12, 2011
MALDITA MOMENTS RELOAD
May mga na-post na ako dati sa Facebook page ko tungkol sa mga maldita moments ko, actually pareho rin yung mga nandito pero atleast magkakasama na sila at meron ding nadagdag ng konti. Inaamin ko maldita talaga ako, itanong niyo pa sa Nanay ko. Minsan feeling ko ako ang tama pero most of the time tama nga ako. Para sa akin kasi wala kang karapatang sitahin ako hangga’t hindi mo pa ako natatanong. Being born under the zodiac sign of Cancer, natural na daw sa amin ang matatapang at may sumpong, again may daw yung sentence pero ako na rin ang nagcoconfirm na sa aking sarili ay totoo iyon. O siya simulan na at wala ng madaming satsat.
MC DONALD’S Araneta Center, mga 8am kagagaling ng graveyard shift kaya puyat at medyo sensitive.
Umorder ako ng something worth 69 pesos yun. Natural may butal yungsukli sa 100 pesos. Banat nung crew na may pagka-epal. “Okay lang ba kahit kulang yung sukli ko sa’yo ng piso?” Aba bigla akong nairita sa tone of her voice kaya I replied, “Kung oorder ba ulit ako ditto nakulang ng piso ang pera ko eh ibibigay mo ba yung order ko?” Kung medyo courteous lang siya malamang ok lang sa akin na kulang ng piso noh. Sorry siya mas epal ako sa kaniya.
FIVE STAR BUS papuntang Pasay. Nakasakay kami ng friend kong si Shiela sa harap sa mismong likod ng driver (Actually ‘di alam ng Mama niya na pumupunta kami sa Pasay noon). Ang bagal ng takbo nung bus, yung tipong parang mas mabilis pa kung nag-tricycle na lang kami pero medyo OA naman kung ganun. Heto ang usapan namin. Ako: “Jo 58 years met datoy nga bus!” (Sabi ko sobrang bagal nung bus). Eh may I second the motion naman siya. Puro na lang ako reklamo kaya narindi siguro yung driver aba sumagot. Driver: “Kung gusto ninyong makarating agad dapat kaninang madaling-araw kayo bumiyahe.” Natural di ako nagpatalo, sumagot din ako, “Hay naku kahit medaling araw kami bumiyahe kung kayo rin naman sasakyan naming bus eh di ganito din kabagal!” Hayun natahimik siya at kinarir na lang pagda-drive.
SM MOA. Papasok ako kaya siyempre nireready ko na yung bag ko para ma-check. May sinusundan akong babae that time na may bag din pero pinalagpas nung guwardiya at hindi niya chineck. Siyempre banat ako, “Anong meron sa bag ko na wala sa bag nung babae at kailangang i-check mo yung sa akin samantalang siya hindi?”
SM ROSALES naman. As usual kasama ko ulit si Shiela. Sinamahan ko siyang bumili ng cellphone niya kaya mega hop kami sa mga cellphone shops. Pagpasok naming sa isang shop, tabi ata nung papuntang CR yun, bigla kaming sinalubong nung saleslady at feeling close nasabing, “Ano pong unit ang gusto ninyong bilhin?” Hello natural naghahanap pa lang kami kaya ang sagot ko, “Pwedeng pumili muna kami sandali miss?” What I mean sa sinabi kong iyon ay get out of our way! Karamihan siguro naman sa atin eh naiinis kapag sinusundan-sundan tayo ng mga saleslady na tipong feeling niya any monument eh magsha-shoplift tayo.
SM FAIRVIEW kasama ko naman si Haia. Namimili siya ng gift para sa mga friend niya. Siyempre feeling consultant ako at kailangan naman niya ng second opinion not from a doctor kaya present ako. Pili kami ng pili at yung iba mino-model ko pa. Tapos out of the blue umeksena ang babaeng naka-blue (saleslady yun, para lang rhyme) tinanong kami, “Para kanino iyang mga shawl?” aba intrimitida kaya sinagot ko siya, “Wala ka na ‘dun, secret na lang yun di mo rin naman kilala eh!” Ako nga din di ko rin naman kasi kilala yung mga pagbibigyan no!
EPERFORMAX MAKATI (Call Center ‘to) Nasa loob ako ng cubicle sa CR, biglang may nag-dialogue sa labas, “Mga di marunong magligpit at ang kakalat ng mga agents dito!” Medyo irita pa si Kuya at akala siguro siya lang ang nasa CR that time. Nagkataong badtrip ako sa mga calls ko nung araw na iyon kaya paglabas ko ng cubicle ay inawardan ko siya ng, “Kuya kung ililigpit naming lahat ng kalat, eh ano pang trabaho mo dito?” Sabay exit ng CR at baka hampasin ako ng mop.
KUMAKAIN kami ng kaibigan kong si Haia eh busog na ako kaya hindi ko maubos yung kinakain ko. Sinabihan ba naman akong, “Uy Jez ubusin mo naman iyang kinakain mo kasi ang daming bata kayang nagugutom.” As always, namilosopo na naman ako kaya sinagot ko siya, “Bakit kapag inubos ko ba lahat iyan eh mabubusog sila?”
KAUSAP ko ang isang homophobic minsan. “Jez alam mo ba na ang mga lalaki kapag nakipagrelasyon sa mga bakla ay bakla na din?” Sabi ko naman, ”Talaga? Hindi ako naniniwala sa’yo.” Aba ayaw magpatalo ipinipilit ang gusto. “Totoo, e bakit sila papatol sa bakla kung hindi din sila bakla?” Tinanong ko na lang siya ng, “Bakit ang babae ba kapag nakipagrelasyon sa mga lalaki eh lalaki na rin sila?” Talk to a lawyer at lusot iyan sa korte.
CYBERONE BLDG. sa Eastwood. From 23rd floor ay nage-elevator kami pababa (kumusta naman kung hagdan gagamitin namin) tapos sa 21st floor ibang company naman nago-occupy. Minsan punuan sa may elevator, lunch time ata noon eh nagkataong ako ang hulingpumasok kaya nung bumukas sa 21st floor yung elevator may nag-inarteng babae na nagsabing, “Ay puno na, sumakay na yata silang lahat!” aba siyempre mas maldita ako kaya ang sagotko, “Alangan naming lumabas kaming lahat dito at ikaw lang ang sumakay?”
NAG-UUSAP KAMI minsan ng isang kaibigan ko tungkol sa Ilocos at Taiwan.
KAIBIGAN: Alam mo ba Jez na kapag nasa Ilocos ka daw eh makikita mo na yung Taiwan kapag lowtide.
AKO: A talaga? Paano nangyari iyon? Saan mo makikita ngayon yung Batanes Islands kapag Taiwan agad makikita mo?
NASA BUNDOK KAMI noon nag-iinuman eh naubusan kami ng tubig na pang-timpla ng juice kaya nagpasama ako sa isang friend ko na gay para mag-igib sa may bukal.
FRIEND NA GAY: Bakit Jeza naiinom ba yang tubig diyan sa bukal?
Lunes, Marso 7, 2011
EH ANO NGAYON KUNG BREAK NA KAYO?
Marami sa atin ang masaya kapag naiinlove, parang ako I am always inlove with the idea of falling inlove. Kung gaano ka kasaya nung na-inlove ka, I bet ganoon din kasakit kapag nagkahiwalay kayo but that's normal. Ang hindi normal eh wala ka man lang naramdamang sakit o sabihin na nating panghihinayang kapag nagkahiwalay kayo ng karelasyon mo. Lagi sana nating tatandaan na walang permanenteng bagay dito sa mundo, pagdating sa relationship naman ang tanging magagawa na lang natin ay just keep the fire burning. Madali lamang sabihin na you love the person unconditionally. Sa pagkakaalam ko ha, tanging ang pagmamahal ng Diyos sa tao at ng mga magulang sa anak ang unconditional love. Pagdating sa relationship between two people imposibleng magmahal ka ng walang kapalit.
I still remember my first heartbreak, it hurts a lot yung tipong feeling mo bida ka ng teleserye na aping-api. I pretend to be okay in front of my friends but when I am alone, tears fall, heart breaks and the emotions escape. Masarap makipagrelayon. Mamahalin mo ng bongga iyong taong mahal mo but the pre-requisite is dapat you must love yourself first. Hindi naman pwedeng ibuhos mo lahat sa iisang tao ang pagmamahal mo. Eh ano naman ngayon kung iniwan ka niya? Sasabihin nila feeling nila di na kumpleto ang buhay nila, na parang kalahati na lang. So what? Mamili, 50-50 o walang buhay? One-half is better than zero.
Sasabihin nila na sa kaniya lang umiikot ang mundo nung tao. Hello!!! Nabuhay ka naman noong wala siya ah, natural mabubuhay ka pa din ngayong wala na din siya. Malay mo, mas naging maganda pa sana ang takbo ng buhay mo kung hindi mo siya nakilala.
Sa mga heart-broken, imulat ninyo ang mga mata ninyo. Isipin na lang ninyo yung mga nakakaturn-off na bagay tungkol sa mga taong minahal ninyo minsan sa buhay ninyo. Pero huwag na huwag ninyo silang deadmahin in case makita ninyo sila. Ipakita lang na normal at di ka affected sa pagkawala niya. Baka kasi isipin nilang Bitter Ocampo ka at di maka move-on.
Madaming mga tao sa mundo, sabi nga ni David Pomeranz "Too many billion people, running around the planet..." Dito na lang sa Pilipinas mamili ka sa mahigit 90 million na tao at pustahan tayo hindi lang iisa ang magugustuhan mo.
I still remember my first heartbreak, it hurts a lot yung tipong feeling mo bida ka ng teleserye na aping-api. I pretend to be okay in front of my friends but when I am alone, tears fall, heart breaks and the emotions escape. Masarap makipagrelayon. Mamahalin mo ng bongga iyong taong mahal mo but the pre-requisite is dapat you must love yourself first. Hindi naman pwedeng ibuhos mo lahat sa iisang tao ang pagmamahal mo. Eh ano naman ngayon kung iniwan ka niya? Sasabihin nila feeling nila di na kumpleto ang buhay nila, na parang kalahati na lang. So what? Mamili, 50-50 o walang buhay? One-half is better than zero.
Sasabihin nila na sa kaniya lang umiikot ang mundo nung tao. Hello!!! Nabuhay ka naman noong wala siya ah, natural mabubuhay ka pa din ngayong wala na din siya. Malay mo, mas naging maganda pa sana ang takbo ng buhay mo kung hindi mo siya nakilala.
Sa mga heart-broken, imulat ninyo ang mga mata ninyo. Isipin na lang ninyo yung mga nakakaturn-off na bagay tungkol sa mga taong minahal ninyo minsan sa buhay ninyo. Pero huwag na huwag ninyo silang deadmahin in case makita ninyo sila. Ipakita lang na normal at di ka affected sa pagkawala niya. Baka kasi isipin nilang Bitter Ocampo ka at di maka move-on.
Madaming mga tao sa mundo, sabi nga ni David Pomeranz "Too many billion people, running around the planet..." Dito na lang sa Pilipinas mamili ka sa mahigit 90 million na tao at pustahan tayo hindi lang iisa ang magugustuhan mo.
SCENIC SAN NICOLAS
I love to take pictures and it's good na maraming magagandang lugar sa amin. That's why ang sarap balikan ng San Nicolas kasi it never fails you in terms of the views.
IT'S ALMOST DARK pero enjoy pa rin ang mga view sa Barangay Fianza. Hindi nakakatakot dumaan dito because of the zero crime rate at napaka-hospitable ng mga tao. If ever I am going to write a book about places, I am going to use this picture as a cover.
Linggo, Marso 6, 2011
MALICO
It is one of the 33 barangays of San Nicolas, Pangasinan. Actually pwede kang makarating dito by foot pero according to my friends, it will take twelve hours as in kalahating araw para makarating. Interesting fact about Malico is that it is too far from the town proper and it will take an hour or two para lang makarating dito at dadaan ka pa sa dalawang provinces (Nuevas Ecija and Vizcaya). Saan ka naman nakakita ng barangay sa bayan ninyo na kailangan mo pang dumaan ng maramiung bayan at dalawang probinsiya bago mo marating ito?
Before, naririnig ko lang ang lugar na ito kasi iyong lolo ko (Ranny Lamagna) ay palagi sa Malico. Marami siyang kaibigan dito kasi best in congeniality siya sa mga native. Sabi nila malamig daw dito (colder than Baguio City) and mas mataas siya (compare to Baguio).
I was so happy that I was able to visit Malico during the 2010 National Elections campaign. Though we arrived late (10PM), it was so cold that we even installed a tent inside the classroom. The hospitality of the people here is so warm and they will make you feel talaga na mga kababayan mo sila despite the fact na napakalayo na nila. Actually they are closer to the town proper of Santa Fe, Nueva Vizcaya.
When I woke up the following morning, the view was breathtaking! May mga broccoli at cauliflower silang mga tanim, ang linis nung place at napaka-disiplinado ng mga tao. I will attach some of our pictures taken in Malico, this was around April 2010.
How to get there? If you own a private car, take Santa Fe, Nueva Vizcaya at magtanong na lang kayo pagdating ninyo doon. If you are adventurous, pwede by foot via Barangay Fianza at dadaan kayo ng Kulangew. Yun na! You can stay in one of the classrooms complete with toilet just make sure na magdala ng garbage bag kasi nakakahiya ang magkalat doon.
To view more of the pictures, you can check my FB photos... Malico Folder... jezy_9@yahoo.com
Before, naririnig ko lang ang lugar na ito kasi iyong lolo ko (Ranny Lamagna) ay palagi sa Malico. Marami siyang kaibigan dito kasi best in congeniality siya sa mga native. Sabi nila malamig daw dito (colder than Baguio City) and mas mataas siya (compare to Baguio).
I was so happy that I was able to visit Malico during the 2010 National Elections campaign. Though we arrived late (10PM), it was so cold that we even installed a tent inside the classroom. The hospitality of the people here is so warm and they will make you feel talaga na mga kababayan mo sila despite the fact na napakalayo na nila. Actually they are closer to the town proper of Santa Fe, Nueva Vizcaya.
When I woke up the following morning, the view was breathtaking! May mga broccoli at cauliflower silang mga tanim, ang linis nung place at napaka-disiplinado ng mga tao. I will attach some of our pictures taken in Malico, this was around April 2010.
How to get there? If you own a private car, take Santa Fe, Nueva Vizcaya at magtanong na lang kayo pagdating ninyo doon. If you are adventurous, pwede by foot via Barangay Fianza at dadaan kayo ng Kulangew. Yun na! You can stay in one of the classrooms complete with toilet just make sure na magdala ng garbage bag kasi nakakahiya ang magkalat doon.
To view more of the pictures, you can check my FB photos... Malico Folder... jezy_9@yahoo.com
Sabado, Marso 5, 2011
CHASING PAVEMENTS
When This Megia auditioned for American Idol Season 10, she sang this song as her audition piece. I wasn't familiar with the song, as in it's totally unknown for me. When I told Haia about the song, I found out that it is her favorite song and she send the song on my phone via Bluetooth. I listened to it for a couple of times and then I fell inlove with it. Now kahit nasaan ako at kahit na ano ang ginagawa ko, lagi ko siyang kinakanta kasi it really fits my personality. "Should I give up or should I just keep chasing pavements?" Which one would you choose? So here is the complete lyrics of the song and I hope that you too will appreciate the song. You'll gonna ♥ it for sure.
♫♪♫♪CHASING PAVEMENTS by Adele♫♪♫♪
♪♫♪I've made up my mind, don't need to think it over
If I'm wrong I am right, don't need to look no further
This ain't lust, I know this is love ♪♫♪
But if I tell the world, I'll never say enough
'Cause it was not said to you
And that's exactly what I need to do if I'd end up with you♪♫♪
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?
Or would it be a waste even if I knew my place
Should I leave it there?
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?♫♪♫
♫♪♫I build myself up and fly around in circles
Wait then as my heart drops and my back begins to tingle
Finally could this be it?
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?
Or would it be a waste even if I knew my place
Should I leave it there?
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?♫♪♫
♫♪♫♪CHASING PAVEMENTS by Adele♫♪♫♪
♪♫♪I've made up my mind, don't need to think it over
If I'm wrong I am right, don't need to look no further
This ain't lust, I know this is love ♪♫♪
But if I tell the world, I'll never say enough
'Cause it was not said to you
And that's exactly what I need to do if I'd end up with you♪♫♪
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?
Or would it be a waste even if I knew my place
Should I leave it there?
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?♫♪♫
♫♪♫I build myself up and fly around in circles
Wait then as my heart drops and my back begins to tingle
Finally could this be it?
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?
Or would it be a waste even if I knew my place
Should I leave it there?
Should I give up or should I just keep chasing pavements
Even if it leads nowhere?♫♪♫
Sabado, Pebrero 26, 2011
FEW OF MY FAVORITE THINGS
Everytime may videoke at may tutugtog na kanta lagi ko sinasabi..”favorite ko yan!” kaya naririndi na ang mga friends ko minsan kasi lahat na lang daw favorite ko hahaha… sige i’ll share my pinaka favorites (may sub-categories pa yan hehe)…
siyempre pagdating sa mga friends, walang favorite sa akin depende na lang sa closeness hehehe para safe….
FOOD - ano ba ito, junk food, ulam, dessert…. so far ang favorite kong fastfood ay sa kfc at everytime na lang na oorder ako dun, lagi na lang “1 pc chicken breast part please tsaka yung hot(spicy)”, pero kapag wala nawawalan ako ng gana… tip: pag oorder kayo ng chicken dapat laging breast part kasi yun yung puro laman… tapos ang ultimate favorite (redundant ba?) meal ko ay matatagpuan sa Zuppah 3rd flr cybermall, eastwood… ang name nung food ay pesto presto… as usual chicken na naman (strips naman) on top of a rice na may kasamang pesto oil ba yun? tapos may kasamang tomato yummm… yun nga lang nagtaas na din sila ng presyo, dati 85 lang pero ngayon 95 na! i’m wondering nga baka may halong diesel eh hehehe… hindi ako nagpapakamasa pero favorite ko din yung young’s town sardines na red, bata pa ako yun na eh hehehe tanong n’yo pa sa mga boardmates ko dati… lalo na pag ginisa mo sa madaming bawang at kamatis at halos wala na siya sarsa yummy! pag panahon naman ng mga mangga, kahit araw-arawin ko pa yun isawsaw sa suka na matamis pero super anghang naglalaway tuloy ako hehehe…. pero pag wala akong mahanap na mangga, pinagtyatyagaan ko na lang yung kamiyas namin sa likod hehehe… mula nung matuto akong magluto, naging favorite ko nang lutuin ang pinakbet, and at the same time paborito ko na din siyang ulam hehehe….
TAMBAYAN - dahil sa gala nga ako, madami akong naging tambayan mula elementary hanggang ngayon…
first tambayan namin nung elementary ako ay sa tramo, bahay nina kc cabanayan… kung wala man kami dun, nasa bukid naman kami ewan ko ba… minsan din sa may cabitnongan when karen acosta was still here, naliligo kami dun sa banawang ewwww hahaha!!! yun lang naman so far ang naaalala ko na tinatambayan namin (remind me of other places please)
when i was in high school naman of course kahit saang sulok ng snnhs ay tinatambayan namin nina charlene, ronald, richel atbp… kahit nga sa maisan at sa bubong noh tinatambayan namin… pero ang ultimate tambayan talaga ng batch namin ay kung hindi sa hollywood (ambayoan bridge) tanong nyo kung bakit hollywood… tuwing hapon andun na kami wala lang naman… another place ay sa sobol of course sa hacienda hahaha… kakain tapos tawanan.. tapos lakad na pauwi hehehe… nakakarating pa pala kami sa bulubundukin ng caraballo hahahaha sa lipit, cacabugaoan at cabalitian… o di ba andami na nun? haaaayyyy….nung college naman ako kung hindi sa computer shop eh sa printing press o di ba ibang level na ito? kasinaman no as a maskom student lagi na lang project na kundi magazine, sitcom, newspaper at kung anu-ano pa… nakakarating pa kami sa lyceum para lang maki print at gumawa ng libro hahaha thanks sir joven…. kaka-miss din sina l.a, gladys, jeezaa, gizelle, adonis, chat, charlton, chester, jhey-em, fale at marami pang iba… of course sa boarding house namin sa amado noh…. nakakarating din kami sa bonuan beach kahit bumabagyo kasama ko si sheng, camomile at cristaflor…. sa anolid, mangaldan para lang mag videoke with sheryl, nelly, divina at clint hehehe siyempre para may service kami… same people din mga kasama ko kahit mga 7pm sa mangatarem, joyride lang sa hospital dun na haunted at sa aguilar ngiiii ayoko na banggitin….
saka ko na itutuloy to guys sorry sa pagkabitin…
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)